پیش بینى ناگویی هیجانی بر اساس طرحواره هاى ناسازگار اولیه و ابرازگرى هیجانى با نقش میانجیگری انعطاف پذیری شناختی در بیماران مبتلا به درد مزمن

• Published in: دانش و پژوهش در روان‌شناسی کاربردی Vol. 22; no. 3; pp. 32 - 46
• Main Authors: لیلی وکیلیان, مرتضی ترخان, جواد خلعتبری
• Format: Journal Article
• Language: Persian
• Published: Islamic Azad University, Isfahan 01-11-2021
• Subjects: ابرازگرى هیجانى; انعطاف پذیری شناختی; درد مزمن; طرحواره هاى ناسازگار اولیه; ناگویی هیجانی
• ISSN: 2676-3303; 2676-5128
• DOI: 10.30486/jsrp.2020.1896772.2394

هدف پژوهش، پیش­بینى ناگویی هیجانی بر اساس طرحواره‌هاى ناسازگار اولیه و ابرازگرى هیجانى با نقش میانجیگری انعطاف‌پذیری شناختی در بیماران مبتلا به درد مزمن است. روش پژوهش حاضر، همبستگی و از نوع مطالعات تحلیل مسیر بود. برای انجام پژوهش 300 نفر از بیماران دچار درد مزمن مراجعه کننده به بیمارستان­های شهر تهران در سال 1397  با شیوۀ نمونه­گیری پژوهش خوشه­ای چندمرحله­ای انتخاب شدند. شرکت­کنندگان پرسشنامه­های طرحواره­های ناسازگار اولیه (Young, 1998)، ابرازگرى هیجان (King & Emmons, 1990)، ناگویی هیجانی تورنتو   (Babgy, Parker & Taylor, 1994)  انعطاف‌پذیری شناختی (Taghizadeh & Nikhah, 2015) را تکمیل نمودند. برای تحلیل داده­ها از نرم‌افزارهای Amos و SPSS استفاده گردید. نتایج تحلیل مسیر نشان داد فقط حوزه­های محدودیت­های مختل به میزان 18/0 و دیگر جهت­مندی به میزان 14/0 در تبیین واریانس ناگویی هیجانی تأثیر مثبتی دارد (05/0 >p). ابرازگرى هیجانى در تبیین واریانس ناگویی هیجانی  27/0-؛ بر متغیر میانجی (انعطاف‌پذیری شناختی) 44/0- تأثیر دارد (01/0 >p). در نهایت، ابرازگرى هیجانى با ضریب تأثیر 31/0- بر ناگویی هیجانی از طریق انعطاف­پذیری شناختی تأثیر غیرمستقیم دارد (01/0 >p). از نتایج این پژوهش می­توان در راستای کاهش سطح ناگویی هیجانی با استفاده از اصلاح طرحواره­هاى ناسازگار اولیه، ابرازگرى هیجانى و انعطاف­پذیری شناختی در بیماران مبتلا به درد مزمن استفاده کرد..