Le drame contemporain à l’écoute de la misère humaine. Critique de la « tragédie du bonheur

• Published in: Cahiers balkaniques (Paris) Vol. Hors-série
• Main Author: Sivetidou, Aphrodite
• Format: Journal Article
• Language: English
• Published: Centre d'Études Balkaniques 2024
• Subjects: contemporary; crisis; migrants; policy; refugees; theater
• ISSN: 0290-7402; 2261-4184
• DOI: 10.4000/12l9g

Touchant un problème sociopolitique, en vigueur de nos jours, et directement liées à la grande crise humaniste introduite en Europe dès les débuts xxie siècle, Privatopia (2013) de Maria Efstathiadi et Place Victoria (2016) de Dora Tsoya se rangent dans la même voie avec des pièces écrites en français, telles Ailleurs, la vraie vie et Un ange à ma porte (2012 et 2013) de Michel Azama, ainsi que Migrants (2013) de Sonia Ristic, qui pointent la crise morale de l’Europe. Il est étonnant de remarquer que les textes en question se croisent sur le traitement des formes et dispositifs de l’art dramatique comme si la thématique elle-même aurait dû imposer sa logique canonique. Ces pièces visent à faire réagir le public, interrogeant sur la place qu’il souhaite avoir dans le monde, par la dénonciation d’une réalité politique, tout en assignant à l’art dramatique son plein rôle.
Touching a sociopolitical problem, in force today, and directly linked to the great humanist crisis introduced in Europe at the beginning of the 21st century, Privatopia (2013) by Maria Efstathiadi and Place Victoria (2016) by Dora Tsoya fall into the same category, track with pieces written in French, such as Elsewhere, real life and An Angel at my door (2012 and 2013) by Michel Azama, as well as Migrants (20130 by Sonia Ristic, which highlight the moral crisis of Europe. It is surprising to note that the texts in question intersect on the treatment of the forms and devices of dramatic art as if the theme itself should have imposed its canonical logic. These plays aim to make the public react, questioning the place they wish to have in the world, by denouncing a political reality, while assigning dramatic art its full role.
Με θέμα ένα κοινωνικοπολιτικό πρόβλημα, σε έξαρση σήμερα, άμεσα συνδεδεμένα με τη μεγάλη ανθρωπιστική κρίση στην Ευρώπη του 21ου αιώνα, Privatopia της Μαρίας Ευσταθιάδη (2013) και Πλατεία Βικτωρίας της Δώρας Τσόγια (2016) εντάσσονται στην ίδια κατεύθυνση με έργα γραμμένα στα γαλλικά, όπως Αλλού, η αληθινή ζωή και Ένας άγγελος στην πόρτα μου (2012 και 2013) του Michel Azama, καθώς και Μετανάστες (2013) της Sonia Ristic, που επισημαίνουν την ηθική κρίση της Ευρώπης. Είναι εκπληκτικό να σημειωθεί πως τα κείμενα διασταυρώνονται ως προς την αντιμετώπιση των μορφών και των μηχανισμών της δραματικής τέχνης, σάμπως το ίδιο το θέμα να έχει επιβάλει την κανονιστική του λογική. Αυτά τα έργα στοχεύουν στην αντίδραση του κοινού, αμφισβητώντας τη θέση που επιθυμεί να έχει στον κόσμο, καταγγέλλοντας μια πολιτική πραγματικότητα και αποδίδοντας στη δραματική τέχνη τον πραγματικό της ρόλο.