Kachtitsis ou le désenchantement du dépaysement

• Published in: Cahiers balkaniques (Paris) Vol. Hors-série
• Main Author: De Boel, Gunnar
• Format: Journal Article
• Language: English
• Published: Centre d'Études Balkaniques 2024
• Subjects: cultural differences; emigration; Kachtitsis; literature; materialism
• ISSN: 0290-7402; 2261-4184
• DOI: 10.4000/12l9y

L’auteur Nikos Kachtitsis est un représentant intéressant de l’émigration grecque d’après la seconde guerre mondiale, par les aspects multiples, bien documentés dans sa correspondance, de sa motivation pour partir à Montréal. La réalité ne tarde pas à rattraper Kachtitsis, qui constate bien vite que la vie n’est pas rose au Canada. Après dix ans il rêve de Londres et de Paris, oubliant qu’auparavant il avait hurlé sa haine des Français et qu’il avait trouvé l’architecture de Londres lugubre. Ce n’est donc pas étonnant qu’il arrive à la conclusion qu’il n’est plus chez lui ni en Grèce ni à l’étranger, et qu’il vaut mieux rester là où on est, comme l’ont fait ses amis, pour que les rêves puissent rester intacts. La vraie patrie pour Kachtitsis, ce sont les rêves, avec les souvenirs et surtout les amis qui les partagent. Ils forment ce quelque chose qui nous dévorera toujours l’âme, malgré toutes les déconvenues. Le trouver, c’est pour Kachtitsis la tâche de la littérature.
The author Nikos Kachtitsis is an interesting exponent of Greek emigration after the second World War because of the multiple aspects, well documented in his correspondence, of his motivation to emigrate to Montréal. Reality soon clashed with his dreams, as he realized that it was not all roses in Canada either. After ten years, he dreamed of London and Paris, forgetting he had shouted out his hate for the French before and had found London architecture dismal. It comes therefore as no surprise that in the end he feels at home neither in Greece nor abroad, and that he thinks the best solution is to stay where you are, like his friends had done, to allow your dreams to remain intact. For Kachtitsis, his real fatherland are his dreams, along with his memories and above all the friends who share them. Dreams are that something which will always consume our souls, in spite of all setbacks. Finding that something is for Kachtitsis the task of literature.
Ο συγγραφέας Νίκος Καχτίτσης είναι ενδιαφέρων εκπρόσωπος της μεταπολεμικής ελληνικής μετανάστευσης, λόγω των πολλαπλών, καλά τεκμηριωμένων στην αλληλογραφία του, όψεων της απόφασής του να μεταναστεύσει στο Μόντρεαλ. Γρήγορα τα όνειρά του έρχονται σε σύγκρουση με την πραγματικότητα, που του μαθαίνει ότι ούτε στον Καναδά όλα δεν είναι ρόδινα. Μετά από δέκα χρόνια ονειρεύεται το Λονδίνο και το Παρίσι, ξεχνώντας την απέχθεια για τους Γάλλους και για την πένθιμη αρχιτεκτονική του Λονδίνου, που είχε άλλοτε εκφράσει. Δεν εκπλήσσει λοιπόν το συμπέρασμά του ότι δεν είναι πια κατάλληλος ούτε για το εξωτερικό, ούτε για την Ελλάδα, και ότι καλύτερα να μένει κανείς στην πατρίδα, όπως έκαναν οι φίλοι του, για να παραμένουν ακέραια τα όνειρα. Η πραγματική πατρίδα για τον Καχτίτση είναι τα όνειρα, οι κοινές αναμνήσεις με τους φίλους. Τα όνειρα είναι αυτό το κάτι που θα μας τρώει πάντα την ψυχή, παρόλες τις αναποδιές. Το να βρει αυτό το κάτι είναι το χρέος της λογοτεχνίας.